Column: Voetbal is oorlog - maar je moet wel zelf de slingers ophangen

Door: A. Benedictus                                                                                            donderdag 6 september

Het seizoen is weer begonnen! Tenminste: voor mijn medespelers. Ikzelf rond netjes mijn vakantie af en sluit mij medio september aan bij de groep. Wij zijn namelijk een zogeheten vriendenteam. Spelen in een vriendenteam betekent in de praktijk vooral dat je kunt komen en gaan wanneer het je goeddunkt.

Behalve mijn vrienden, kijk ik er ook naar uit mijn tegenstanders weer te ontmoeten. Heeft VSC-3 nog dat irritante kereltje op rechtshalf? Zou die trage pad van Ardahanspor er nog zijn, die altijd eerst je enkels verbrijzelt, en er dan in gebroken arabisch aan toevoegt: ‘Sorry, kwas beetje laat”. Of die drie veteranen bij Nieuwegein – oud-hoofdklassers, vervelend volk – die je op het middenveld altijd helemaal suf tikken – zou daar al eentje van dood zijn?

Het meest nieuwsgierig ben ik of de jongens uit Vleuten weer een beetje bekomen zijn van de schrik. Vorig jaar zijn ze door het tuig van DHSC met cornervlaggen hun eigen kantine ingejaagd. De politie moest ze ontzetten. De wedstrijd erna speelden wij tegen Vleuten en ik ben nog nooit zo hoffelijk behandeld.

Al met al zal het een warm weerzien zijn met de mensen waarover minister Schippers vorig jaar nog opmerkte: ‘Deelnemers aan voetbal hebben tot op zekere hoogte gevaarlijke gedragingen (waartoe het spel uitlokt) over en weer van elkaar te verwachten.’ En zo is het. Van alle wedstrijden in het amateurvoetbal worden er jaarlijks ruim drieduizend gestaakt. Namens mijn collega’s uit de 6e klasse reserve, rayon West-II, kan ik u verzekeren dat wij dit jaar ons steentje weer gaan bijdragen aan deze target.

Bron Hardgras.nl