They're Feijenoord till they die

Ik kreeg het voor elkaar om exclusief met de Epese selectie van de grote Feijenoord fans mee te gaan naar de wedstrijd van gisteren. Feijenoord uit Rotterdam versus HNK Rijeka uit Kroatië. En wat voor vereniging! Hand in hand, kameraden, hand in hand, voor Feijenoord 1. Het stoerste clublied van het land. Het relaas van een unieke belevenis en antwoord op de vragen: verbroedert sport of is dat allemaal gelul en moet er gewoon meer gezopen worden? Kunnen we een beetje meedraaien met de top? Zijn onze lichamen geschikt voor het fenomeen sport? De onze niet, daarom schrijf ik liever en u leest liever! Oh, en Feijenoord doet de rest. Nu heb ik geen verstand van voetbal, dus verwacht van dit stukje epistel geen uitgebreide wedstrijdanalyse.



Ik moest kant kiezen. Er werd mij (al voordat de wedstrijd begon) opgedrongen voor Feijenoord te juichen. De keus was ook wel voor de hand liggend hoor! We moesten kiezen tussen een paar honderd kilometer zuidwaarts afdalen naar een gedegradeerde, gedemotiveerde kudde lamgeslagen heilsoldaten met het moraal van een verloren gewaande groep bootvluchtelingen, moederziel de koers verloren en rijp voor de haaien. Of naar de trots van Rotterdam, de club die gezinnen weer doet zingen rond het haardvuur, de club die noeste arbeiders de vuist doet ballen! De club waar we van kinds af aan al fan van waren, in goede en slechte tijden, de club die onsterfelijke helden als Coen Moulijn, Willem van Hanegem, John de Wolf en Jozsef Kiprich voortbracht, niet lullen maar poetsen, de mouwen opstropen en d'ran! De ploeg waar vroeger elke tegenstander met knikkende knieën het veld opkwam, want je wist als tegenstander dat je in de Kuip of ging verliezen of lichamelijk zwaar gehavend weer aan de vernederende terugreis moest beginnen en vaak beide. Als de spelerstunnel los ging en de ontketende 'club van het volk', met het eelt van de verstelbare moersleutel dik op de handen, de tegenstanders diep in de ogen keken dan werden de gladgekamde glamourboys zo bang dat ze het bijkans in hun broek deden. Zeker als uit 50.000 dikbeaderde kelen het gezang aanzwengelde als een onheilspellende doedelzak! Het was mij vrij snel duidelijk dat het ging spoken! En de wedstrijd moest nog beginnen. Dus, weg neutrale blik op de wedstrijd, weg neutraal stukje proza. Vanavond ben ik voor Feijenoord.

Feijenoord heeft nog een appeltje te schillen met HNK Rijeka. Bij de uitwedstrijd in Kroatië werden de Rotterdammers geveld door drie tegendoelpunten. Dat moet anders, die Kroatische snotkoppen worden vanavond in de pan gehakt als éénpotige slachtkuikens, net zoals PEC Zwolle vorige week aan de zegekar werd gebonden. Nog vragen? "Nee". Mooi, want hier waren we het nog sneller met elkaar over eens dan de eerste ejaculatie van een al 70 jaar celibaat zijnde monnik! Op naar de Kuip!

'17.00u aanwezig en geen minuut later, anders is het meteen 50 euro boete per persoon in de pot!', sprak generaal Fred Rutte a.k.a. Lodewijk de IV (voordat hij hing te bungelen in Versailles). Ai! Dus, o, o, oh, wat waren die spelers van Feijenoord op tijd. Met gierende banden kwamen ze van alle kanten de accommodatie op gillen. De eerste was een minuut te vroeg en de laatste kwam bijna met hek en al de parkeerplaats op slippen, juist op het signaal van het 1 uur journaal. De Kroaten kwamen 10 minuten later. 'Belangrijke mensen komen nooit te vroeg', spraken de Kroaten belerend over zichzelf. Op de parkeerplaats was de psychologische oorlogsvoering al begonnen. 'Jullie gaan vandaag helemaal naar de kloten!' 'Heb je goede scheenbeschermers bij je? Haha!' De enige die vriendelijk een hand kwam geven, een man met de kuiten zo dik als koffiezetapparaten, kreeg het aan de stok met een kerel met het uiterlijk van een Zwitserse bergbeklimmer, die er nog agressiever uitzag door zijn woeste baard. De Zwitser zei helemaal niets. Hij haalde, bij wijze van begroeting, alleen zijn hand horizontaal langs zijn keel. Een nogal andere begroeting dan we kennen van die andere bebaarde Zwitserse schaapherder, de popie jopie skilaar die amicaal roept: 'Hee! Biertje?'. Ik begon ernstig te twijfelen hoe zinnig ons thema was. Van de verbroedering door de sport merkte ik vrij weinig. In vergelijking tot de op en top afgetrainde Rotterdamse sportmonsters zagen de Kroaten er uit als een stel gehavende en aan de drank verslaafde muzikanten. De borstkassen net wat te mager en de buiken te dik, precies het omgekeerde van de Feijenoorders. Wallen onder de ogen en die gezichtjes waren bleek van het chronisch gebrek aan zonlicht wat door de rook van Kroatische kerncentrales tegengehouden werd. De eerste besloot al heel snel niet meer mee te doen, dit wordt niks, niks voor mij, ik maak wel foto's. En ook een tweede kon zijn aambeien nauwelijks binnenboord houden toen de Feijenoorder met de grootste bek hem begon uit te dagen. 'Hee, see you in hospital!'

Tijdens de wedstrijd liep er een Balkanbewoner rond die na lang zoeken een paar voetbalschoenen had gevonden van het merk Quick, de fabriek uit Hengelo (nota bene) die twintig jaar geleden al failliet ging. Maat 52 ook nog eens, zijn schoenen waren daardoor net zo lang als zijn benen. Bovendien was de motoriek van 'm niet geschikt om topsport te bedrijven. En met zijn 161 kg schoon aan de haak had hij nou ook niet echt het postuur van een profvoetballer, om over de ultrastijve en inflexibele houding nog maar te zwijgen. Hij had het zwaar te verduren tijdens de match. Als een walvis op het droge perst hij met grote moeite de complete longinhoud uit zijn bombastische lichaam. Een speler van Feijenoord pakte de bal van hem af. 'Genoeg!', zei hij. Hij twijfelde geen moment en maakte meteen een solo door de spelers van HNK Rijeka door. Die keken een beetje vreemd, want tijdens het spel wat de Kroaten kenden kwam vrijwel nooit een bal voor. Er volgde een schijnbeweging waar hij met name zichzelf mee verraste en joeg er een heuse 'Bosvelt-shuffle' uit. Toen deed hij een truc die al zo oud is dat de Romeinen 'm al deden met gedroogde varkenskoppen. De bal tussen linkerhak en rechterwreef, een lopende beweging maken en met je linkerhak de bal van achteren op je hoofd laten rollen. Als je de bal dan lekker op de wreef raakt dan is het niemand geraden in de baan van dat schot te komen, want dan gaat-ie hard! En dat deed-ie! De bal spatte zo hard op de lat van het doel (dat helemaal in de verte stond) dat de aluminium atomen waarvan het doel gemaakt is, heimwee hadden naar de tijd dat ze nog veilig onder de grond zaten in de bauxietmijnen van zuid-Suriname. Meteen ving die Balkanbewoner, waarover ik zojuist schreef, de bal op en trachtte hetzelfde na te doen. En toen maakte die domme Kroaat een stomme fout. Iedereen weet dat de kans dat je zo'n bal als afgelepte en bijna afgeschreven alcoholist net zo raakt als zijn Feijenoordse voorbeeld, ongeveer 1 op een miljoen is. De lange aanloop zag er nog wel gevaarlijk uit, maar het schot was zo slecht, op dit veld was nog nooit zo slecht geschoten, zelfs niet door de meisjes F-pupillen. Daarnaast bleven de 'Quicks maat 52' in de grond steken. Een plaat gras zo groot als een schapenvacht vloog nog verder dan de bal. En de bal rolde zo langzaam dat de tijd achteruit ging. En toen kwam eindelijk de wissel! Hij sleepte met zijn als een mummie ingezwachtelde armen als een orang-oetang door het gras en glipte er als een geniepige deserteur al voortijdig tussenuit. Zijn vervanger werd het veld in gestuurd door de Kroatische trainer die als een cokesnuivende Al Qaida-leider in zijn oor stond te krijsen. Feijenoord loste nog enkele schoten op doel. En 2x raak! Ze schoten zo hard op de goal dat die arme goalie van HNK Rijeka bijna stond te janken in z'n doel. De vingertoppen van zijn handschoenen hingen als verkoolde nylonballetjes aan z'n handen, zo dom als hij was geweest om de onhoudbare kanonskogels toch aan te raken.

Na 90 minuten te hebben gespeeld was 2-0 de eindstand in het voordeel voor Feijenoord. Voor HNK Rijeka kwam het fluitje voor het eindsignaal als een grotere verlossing dan de capitulatie van het derde rijk.