Zo’n zesenveertig keer per jaar maakt de voetbalwereld zich op voor de grootste voetbalwedstrijd van het kalenderjaar. Op die dagen strijken de voetbalanalisten hun allermooiste stropdas en komen de mannen samen. De vrouwen en kinderen worden weggestuurd, maar niet voordat ze eerst boodschappen hebben gedaan. Vier kratjes bier, twaalf leverworsten en een Voetbal International. Nu zijn we er helemaal klaar voor. Waarvoor? De derby van het heelal. Barcelona tegen Real Madrid. Hogeschoolvoetbal van de bovenste plank en tegelijkertijd de meest voorspelbare wedstrijd ooit.
Barcelona wint altijd. Barcelona is Jean-Claude Van Damme en Real Madrid is de Aziatische kickbokser die het trainingsmaatje van de geboren Belg kreupel heeft getrapt. Ook heeft Real Madrid het minderjarige buurmeisje van Jean-Claude verkracht, en die arme Mei-Li deed het net zo lekker op school en ze zorgde bovendien voor haar inmiddels overleden grootvader.
El Clásico is helaas geen voetbalwedstrijd meer, het is een sequel. Uitmelkerij, popmuziek, Rocky 412. Van spanning is totaal geen sprake meer, wel van schoonheid, maar wat is schoonheid zonder spanning? Een aantrekkelijk nichtje. Je kan er helemaal niets mee.
Naast het gebrek aan spanning is de Spaanse klassieker een nogal matennaaierig gebeuren. De spelers rollen en duiken door onzichtbare hoepels, onzichtbare hoepels die branden, en gedurende deze circuscapriolen kijken ze door hun zorgvuldig op het gezicht geplaatste vingers naar de scheidsrechter. Wat gaat ie doen? Kijkt ie geschokt? Nee? Dan blijf ik nog maar even rollen en schreeuwen als een walgelijke paella etende Rudi Völler. Het is allemaal zo verdomde vrouwelijk. Barcelona tegen Real voor de beker is niets minder dan 2 Girls 1Cup. Ik trap er nooit meer in.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten